Eins og kom fram áður, var Ólöf Birna Torfadóttir valin úr hópi umsækjenda til að fara á Les Arcs Film School Village í enda síðasta árs og fengum við hana til að segja okkur frá sinni mögnuðu upplifun

Ég og Bjarni Guðmundsson, einn af framleiðendum MyrkvaMynda, fengum það æðislega tækifæri að fara með myndina mína „Hvernig á að vera Klassa drusla“ eða „How to be a Classy Tramp“ á Les Arcs Film School Village síðast liðinn desemberÞvílík upplifun og ævintýri. Þetta var ótrúlega gaman, við lærðum heilan helling af þessu og svo er náttúrlega ótrúlega falleg þarna í frönsku ölpunum. Þetta var á tímabili eins og að vera í Whoville, inni í einhverju snjókorni langt frá raunveruleikanum. Eða eins og Thomas, annar umsjónamaður Film School Village sagði „It‘s a beautiful mixture between Disney land and The Shining.“Við komum á svæðið seint á opnunarkvöldinu, við vorum held ég síðust til að mæta af öllum þátttakendum. Suzy og Thomas tóku á móti okkur en þau eru umsjónarmenn, stjórnendur Film School Village. Æðislegt, topp fólk, síbrosandi og ekkert nema hjálpsemin út í eittDaginn eftir hittumst við öll með Suzy og Thomas og fórum yfir dagskránna sem var framundan og strax eftir hádegið byrjuðu einka fundirnir. Þá fengum við öll úthlutuð borð með nafninu á verkefninu okkar á borðinu. Framleiðendur, sölufulltrúar og aðrir sem höfðu áhuga gengu svo á milli borða. Hver fundur var 30 mínútur og á milli var dinglað stórri kúabjölluFyrsti fundurinn gekk ótrúlega vel og setti okkur alveg í gírinn. Auðvitað var maður stressaður til að byrja með og eiginlega fyrir hvern einasta fund en þegar hann byrjar þá verður maður bara að halda áfram. Áður en við fórum út var ég beðin um að setja tvær stuttmyndir eftir mig inn á Festival Sco Pro þar sem bæði framleiðendur og aðrir þátttakendur gátu horft ef þeir hefðu áhuga og einmitt sá sem við hittum fyrst hafði horft á „Síðasta sumar“, útskriftarmyndina mína úr Kvikmyndaskólanum, og byrjaði strax að tala út frá henni og þess vegna vildi hann koma og funda með okkur. Þvílíkt orkuskot sem það var að heyra það á fyrsta fundinumDaginn eftir hittum við tónskáldið okkar. En Film School Village hefur verið með ákvena dagskrá síðustu árin þar sem leikstjórar eru settir í samband við tónskáld nokkrum vikum fyrir Festivalið. Þetta fannst mér ótrúlega sniðugt. Þau töluðu um að oft þegar fólk gerir bíó þá gleymist tónlistin svolítið þar til í enda ferlisins en hún er svo stór partur af myndinni samt. Bíómynd væri ekki sú sama án réttrar tónlistar. Ég mun klárlega tileinka mér þetta framvegis í skrifum að byrja strax að pæla í tónlist og geta þá séð senurnar sterkara fyrir mér og skrifað í takt við þaðEn þarna þegar ég er sett í samband við mitt tómskáld, David Piérre, þá var ég ekkert byrjuð að pæla í tónlist fyrir myndina. En ég sendi honum einhverja reffa og pælingar sem hann vann svo út frá. Svo hittumst við á Festivalinu og fengum að heyra nokkur demo og Guð minn góður hvað þessi gaur er með allt á hreinu í lífinu. Ég var í skýjunum! Ég leit á Bjarna og sagði orðrétt „He just gets me dude“. Ég vissi strax að ég vildi vinna með honum áfram við myndina. Það sem er ennþá betra er að hann var svo ótrúlega spenntur fyrir því líka því þetta er hans drauma tegund af tónlist til að gera og þar með var það ákveðið. Hann er tónskáldið fyrir “Hvernig á að vera klassa drusla”Risa plús í viðbót sem ég frétti frá Suzy eftir að ég sagði henni frá þessu. Ef áframhaldandi samstarf á sér stað milli leikstjóra og tónskálds við verkefnið þá áttu rétt á að sækja um í sjóð út frá festivalinu upp að 5000 evrum sem færi þá uppí kostnað við tónsmíðina. Sem er geggjaðVið kynntumst frábæru fólki sem var líka í Film School Village og hópurinn klikkaði svo vel saman að það var erfitt að kveðja. En við höldum ennþá sambandi og hver veit nema það leiði í einhver framtíðar verkefni saman.Ég lærði alveg heilan helling af þessu. Hef náttúrulega aldrei gert neitt þessu líkt áður en þetta var þvílík reynsla. Kenndi manni að vera á tánum allan tíman og vera undirbúin undir hvað sem er og hvaða spurningar sem er. Þetta er rosaleg reynsla og maður var stanslaust að reyna að bæta sig og gera betur eftir hvern fund. Sem sýnir kannski það að maður lærir einhvern veginn aldrei hið fullkomna pitch, heldur er maður alltaf að endurlæra að gera pitchið gottÉg er Kvikmyndaskólanum endalaust þakklát fyrir að hafa valið mig til að fara. Í heildina gekk mjög vel og margir sem höfðu mikinn áhuga og trú á verkefninu. Ég er mjög bjartsýn á framhaldið og trúi því að það verði klárlega einhverskonar samstarf úr þessu við gerð myndarinnarMitt ráð til þeirra sem fara næst er bara að halda áfram. Ekki missa móðin þótt þér finnist sumir fundir ekki ganga eins vel, af því það gerist alveg inná milli. Ég og Bjarni vorum stanslaust og laga og bæta pitchið á milli funda, finna hvað virkar og hvað ekki. Svo er líka svo mismundandi hvað hver og einn er að leita af. Reyna að lesa hvað það er sem þeir leita af og kynna síðan út frá því afhverju þín mynd er þá algerlega málið fyrir þá. Það er kannski það helsta sem ég lærði af þessu. Þetta er svolítið mikil sölumennska. En umfram allt annað skaltu hafa trú á því sem þú gerir því ef hjartað þitt er í þessu þá mun það algjörlega skína í gegn

Les Arcs kvikmyndahátíðin og Ólöf Birna

Viðtal við Ágúst Stefánsson um “Valda”

Við tókum viðtöl við útskriftarnemendur okkar um útskriftarmyndir þeirra og leyfum ykkur með ánægju að njóta með okkur.

Hér er talað við Ingu Óskarsdóttur, útskrifaða frá Handrit og Leikstjórn,  um mynd hennar “Mamma veit verst”, en leiðbeinandi hennar var Hilmar Oddson.

Viðtal við Ingu Óskarsdóttur um “Mamma veit verst”

Viðtal við Óskar Hauks um mynd hans “Að binda banasár”

Nú þegar er komið að uppskeruhátíð Kvikmyndaskólans fyllist maður gjarnan stolti yfir öllu því sem nemendur hafa afrekað yfir önnina.

En stolt er ekki sú tilfinninginn sem brunið á mér undanfarnar vikur þegar ég hugsa um samfélagið, bransann okkar og menntastofnarnirnar innan hans, þar á meðal skólans okkar. Óörryggi, vanmáttur, sorg og reiði eru tilfinningar sem hafa verið mun meira í notkun en stolt.

Í þessarri viku ætlum við samt sem áður að vera stolt. Stolt af fyrstu annar nemendum sem eru nú að frumsýna sínar fyrstu myndir. Stolt af öllum nemendum skólans sem lögðu hart að sér og frumsýna nú verk sín, heimildarmyndir, stuttmyndir, kynningarmyndum og fleira mætti telja. Og svo má ekki gleyma þeim sem lögðu hönd á plóg.

Við getum líka verið stolt af okkur útskrifuðu nemendum. Það er varla er framleidd sjónvarpsþáttasería eða kvikmynd án þess að þar sé að finna Kvikmyndaskóla re-union á settinu.  En við ættum líka að vera stolt af hugrökkum fyrrverandi nemendum sem hafa undanfarnar vikur stigið fram og með sínum sögum séð til þess að skólinn bæti sig á þann veg að þær endurtaki sig aldrei aftur.

Síðasta en ekki síst getum við verið stolt af okkar útskriftarnemum, sem ljúka nú tveggja ára námi með frumsýningu á lokaverki sín. Við þau segjum við stolt … til hamingju og vegni ykkur vel.

Ávarp Námsstjóra Kvikmyndaskóla Íslands til útskriftarnemenda

Í tilefni af 25 ára afmælisári Kvikmyndaskóla Íslands munum við á næstunni sýna 25 valin verk útskrifaðra nemenda síðustu ára. Nú sýnum við stuttmyndina “Borgarljós” frá vorönn 2015

Stuttmyndin “Borgarljós” var útskriftarverkefni Ólafs Einars Ólafarsonar sem útskrifaðist úr Handrita- og leikstjórnardeild KVÍ á vorönn 2015

Í samtali við Ólaf Einar leikstjóra segir hann:

Fyrir utan að fá góða þekkingu á öllu sem tengist kvikmyndagerð hefur nám við Kvikmyndaskólann líklega nýst best á þann hátt að maður aflar sér gott tengslanet af fólki sem mun koma til með að vinna í flestum öngum bransans á Íslandi. Ég hef ekki reynslu af erlendum kvikmyndaskólum en að þessu leiti myndi ég segja að KVÍ sé líklega mun betri kostur ef ætlunin er að koma sér inn í bransann og vinna hérlendis. Nú starfa ég sjálfstætt með framleiðslufyrirtæki sem heitir Árheim ehf. Við höfðum tökur á stóru verkefni í september

Sjafnar Björgvinsson útskrifaðist af Leiklistardeild með mynd sína “Kafteinn Kambur og Tryggvi blaðamaður”. Við fengum Sjafnar til að deila með okkur reynslu sinni

Það sem fékk mig til að sækja um í Kvikmyndaskólanum var nokkurn veginn köllun til að nýta hæfileika mína í annars konar lærdóm. Ég hafði stundað nám í Háskóla Íslands í eitt ár og komst að því að akademískt og bóklegt nám var ekki mitt viðfangsefni. Námið var í grunninn mjög erfitt og því vantaði meiri hreyfingu á minn lærdóm. Ég sló til eftir stutta umhugsun og ákvað að sækja um í Kvikmyndaskólanum. Ég hreinlega varð að fá einhverja tilbreytingu í námið og hreyfing og annars konar aktívar greinar voru kjörnar fyrir mig. Sú deild sem varð fyrir valinu var hiklaust Leiklist því að þá grein þekkti ég best til. Ég hafði áður í grunnskóla og framhaldsskóla stundað leiklist og hún virtist alltaf eiga vel við mig, heldur en annars konar nám. Leiklist hefur líka í langa tíð verið mjög hjartnæmt áhugamál og hvers vegna ekki að dýpka skilning sinn á viðfangsefninu? Líka að ef maður hefur áhuga á sínu námsefni er mun auðveldara að læra það og þá verður líka vinnan mun skemmtilegri

Ef ég vil fjalla aðeins um lokaverkefnið mitt þá gerði ég í stuttu máli flókna stuttmynd. Hún er ekki einföld því söguþráður hennar er óvenjulegur fyrir stuttmynd að vera, því handritið hentar betur fyrir kvikmynd í fullri lengd. Söguþráðurinn er þannig að blaðamann vantar frétt til að skrifa um og fær því leiðsögn frá frænda sínum sem er hausaveiðari til að fá fréttagrein. Frændi hans dregur hann með sér í fjársjóðsleit til að hafa upp á verðmætum grip og þurfa þeir í sameiningu að kljást við glæpamenn, lífshættulegar aðstæður og annað sem á vegi þeirra verða. Myndin er því með verulega marga vinkla því hún sækir innblástur í mörg mismunandi þemu og kvikmynda element. Hún er hrærigrautur af kvikmyndum eins og 50´s Noir, Gangster, Punk og Industrial Sci-Fi. Þess vegna varð undirbúningur að vera góður til að framkvæma þetta. Handritið fór því oft í gegnum mörg dröft til að það myndi vera gerilegt fyrir stuttan tökutíma og allt crew og fólk var ráðið eins og fljótt varð. Það var upprunalega pælingin en allt frá skrif handrits virðist allt hafa gengið brösulega til að framkvæma. Erfiðlega gekk að fá fáanlega leikara og hinir og þessir hlutir virkuðu alltaf seint. Það virtist svo ganga vel á endanum þegar við þurftum að fara beint í tökur. Náttúrulega mun eitthvað fara úrskeiðis á tökustað en því var reddað eins snöggt og hægt var svo allt myndi ganga upp. Það voru mörg location sem þurfti að tækla en þetta gekk allt saman upp þrátt fyrir alla þá erfiðleika sem gengu á í gegnum þessa stuttmynd. Þrátt fyrir allt sem gekk yfir þá játa ég það að ég mun halda áfram að gera svona tegund af vinnu í framtíðinni

Eftir útskrift ætla ég að kanna frekari vinkla í þessum bransa og halda áfram að skapa eigin verk eins og myndbönd og önnur hljóðefni. Einnig að þjálfa frekar leiklistarhæfileika mína. Þetta er erfið vinna en eins og lokaverkefnið hefur sýnt munu alltaf verða erfiðleikar við að gera svona. Það er enginn bransi eins og skemmtanabransinn og það er svo ánægjulegt hvað hægt er að gera í honum, og margt eftirminnilegt sem ég man eftir að hafa verið í þessum skóla. Þau eru mörg „moment“ sem urðu í náminu eins og að setja upp sitt eigið leikrit fyrir fullum áhorfenda sal og semja eigin söngleik og syngja á sviði fyrir framan fólk. Ef ég vil segja frá einhverju ánægjulegu augnabliki þá er það þegar ég og krakkarnir í mínum leiklistarbekk vorum saman komin á seinasta kennsludegi og við áttum nokkra klukkkutíma eftir af deginum. Við settum á smá tónlist, og við fórum að dansa. Bara dansa. Bjuggum til okkar eigin söngleik bara á no-time, ég fann fyrir svo mikilli ánægju tilfinningu að vera staddur inn í venjulegri kennslustofu og bara dansa af svo mikilli ást fyrir listina. Verulega ljóðrænar lýsingar en það er leikhús fyrir mér. Þegar við losum okkur við hömlunar sem við höfum á okkur og sleppum okkur í sköpunarferlinu. Það er svo fallegt.
Kvikmyndaskólinn er orðinn mikilvægur og eftirminnilegur partur af lífi mínu og ég er mjög þakklátur að geta fengið tækifæri að fá að vera þáttakandi í honum á þessum árum sem ég var nemandi í honum

Við óskum Sjafnari innilega til lukku með útskriftina og fylgjumst spennt með áframhaldinu

Sjafnar Björgvinsson útskrifaðist frá Leiklistardeild núna um helgina

Fréttir Í fréttum var það helst

Les Arcs kvikmyndahátíðin og Ólöf Birna

Viðtal við Ágúst Stefánsson um “Valda”

Nóg að gera í íþróttum

Viðtal við Ingu Óskarsdóttur um “Mamma veit verst”

Viðtal við Óskar Hauks um mynd hans “Að binda banasár”

Ávarp Námsstjóra Kvikmyndaskóla Íslands til útskriftarnemenda

25 myndir fyrir 25 ár

Sjafnar Björgvinsson útskrifaðist frá Leiklistardeild núna um helgina

Námið

Flýtileiðir